از نویسندگان برجسته ایرانی

محمود دولت‌آبادی بی‌تردید یکی از نویسندگان هم‌روزگار ماست که نوشته‌هایش نقش پررنگی در ذهن دوستداران کتاب رقم‌زده است. در رمان ده‌جلدی کلیدر که بلندترین رمان ایرانی است، فرازوفرودهای زندگی جریان دارد و بر محور رنج و عاشقی می‌چرخد. در جای خالی سلوچ می‌شود طعم فقر را چشید و نون نوشتن ما را باحال و احوال زندگی به همراه نویسندگی آشنا می‌کند و این‌ها فقط چند نمونه از معروف‌ترین آثار اوست. آثاری که هر یک به‌تنهایی نیز می‌تواند نویسنده‌ای را در اذهان مردم ماندگار کند یا کلماتش را بر زبان و در زمان مردم به یادگار بگذارد.

 سال 1319 بود که محمود دولت‌آبادی در روستا به دنیا آمد، روستای دولت‌آباد، از توابع سبزوار. کودکی و نوجوانی‌اش را در همان روستای زادگاهش گذراند، به تحصیل علم و البته مهارت‌آموزی. مهارت‌هایی مانند کفاشی، سلمانی و کارگری.
شور نوشتن از نوجوانی در وجودش شعله‌ور بود و با هر سختی که بود در بیست‌سالگی توانست به تهران برود و آن چیزهایی را که دوست تر می‌داشت جدی‌تر پی بگیرد، یکی تئاتر بود و دیگری نویسندگی. برای اینکه بتواند در تهران روزگار بگذراند در یک چاپخانه مشغول به کار شد. پس از مدتی متوجه شد که نویسندگی را بیش از هر کار دیگر دوست دارد و البته می‌دانست که سرسوزن ذوقی دارد در نوشتن. این شد که تئاتر را برای همیشه کنار گذاشت و چسبید به نویسندگی. او برای آغاز این مسیر که هم به آن علاقه‌ی وافر داشت و هم حس می‌کرد استعداد دارد، گام‌های کوچک برداشت. نخستین نوشته‌هایش را در سال 1341 و در مجلات منتشر می‌کرد. حتماً شنیده‌اید که می‌گویند همه‌ی مسیرها، حتی اگر دشوار و دورودراز باشند، با یک‌قدم آغاز می‌شوند.
سبک نوشته‌های دولت‌آبادی به‌گونه‌ای است که واقعیت را تمام‌وکمال و پر جزئیات روایت می‌کند. چنان‌که خواننده احساس می‌کند که انگار فیلمی از جلوی چشمانش می‌گذرد. قلم و نثر دولت‌آبادی گیرا و گویاست و او خود را پیرو نثر بیهقی می‌داند. نوشته‌های دولت‌آبادی بسیار پرکشش است و به‌کاربردن گویش محلی در نوشته‌های او حال و هوای روستا را زنده نگه می‌دارد. چنین است که هر چه می‌نویسد، به جان خوانندگان می‌رود و به دلشان می‌نشیند.
در آثار دولت‌آبادی ذات زندگی موج می‌زند. دولت‌آبادی بامهارت تمام در اغلب آثارش ویژگی‌های روستا و روستانشینان را با کمک کلمات به تصویر می‌کشد. محمود دولت‌آبادی از فقر و قناعت و مشقت‌هایی که مردم روستانشین بر دوش می‌کشند می‌نویسد و ازآنجاکه کلماتش از اعماق جان‌ودل برمی‌خیزند در اعماق دل‌وجان خواننده نیز جا می‌گیرند و بر ذهن و زبان نفوذ می‌کنند.