نویسنده

 اگر دختر هستید و دستی به قلم دارید و می‌خواهید در آینده داستان‌نویس باشید، قدر‌دان سیمین دانشور باشید. سیمین دانشور را می‌توان مادر داستان‌نویسی معاصر ایران دانست. مقصود این است که او نخستین زن نویسنده‌ی ایرانی است که به سبکی نوین در داستان‌نویسی پدید آورده و چه بسا اگر او نبود، جریان داستان‌نویسی زن ایرانی به شکل و شمایلی دیگر پیش می‌رفت.
سیمین دانشور صد سال پیش در شیراز و در خانواده‌ای روشن‌فکر دیده به دنیا باز کرد. پدرش پزشک بود و مادرش مدیر هنرستان و همین‌ها باعث شد که او بتواند این سر پرشور و سرشار از جنون نوشتن را درکالبد کلمات متجلی کند. از این گذشته، بخت با سیمین یار بود که با نویسنده‌ای کاربلد مثل صادق هدایت هم‌روزگار باشد و معاشرت کند. سیمین نخستین نوشته‌هایش را به صادق هدایت نشان می‌داد و همین موضوع سبب پیشرفت و پختگی قلم دانشور شد.
«آتش خاموش» اگر چه اولین کتابی است که به‌قلم سیمین منتشر شد، از این نظر پیشگام است که پیش از آن هیچ زنی در ایران مجموعه‌داستان منتشر نکرده  است. با اینکه او در مدت عمرش بسیار نوشت اما شهرت هیچ‌کدام از آثارش به پای رمان «سوشوون» نمی‌رسد. این اثر از دانشور به 17 زبان ترجمه شده است.
  سیمین  دانشور دل در گرو عشق جلال داشت که اگر چه شاید نیازی نداشت در تقویت قلم از او الگو بگیرد اما بیست سال زندگی مشترک سیمین و جلال از این منظر شایسته‌ی توجه است که چون هر دو اهل قلم بودند، راحت‌تر می‌توانستند با روحیات هم کنار بیایند. سیمین و جلال خانه‌ی خود را در همسایگی خانه‌ی نیما یوشیج بنا کردند، دیوار به دیوار. مهمانان نیما می‌آمدند خانه‌ی سیمین و جلال و این‌طور شد که باب آشنایی او با شاملو، اخوان‌ثالث و فروغ فرخزاد باز شد. 
سیمین دانشور سرانجام در یکی از روزهای اسفند و در نودسالگی به خواب ابدی رفت اما بی‌تردید با کلمات و کتاب‌هایش بر صفحه و در صحنه‌ی نویسندگی ایران، جاویدان می‌ماند.