هنرمند

ایران درودی نقاش شرسناس و صاحب‌سبک بود و البته به‌جز نقاشی در حوزّ های دیگر مانند نویسندگی، نقد هنری و تدریس نیز فعالیت داشت. این نقاش هنرآفرین در خانواده‌ای متمول در مشهد به دنیا آمد، از پدری خراسانی و مادری قفقازی، سال 1315. از کودکی به نقاشی علاقه داشت و در کنار تحصیل در مدرسه، دوره‌های آزاد طراحی و نقاشی را نیز می‌گذراند. تحصیلات دبیرستان که تمام شد، رفت فرانسه تا در دانشگاه رشته‌ی نقاشی را پی بگیرد. اما بعد به ایران بازگشت.
او در آمریکا با پرویز مقدسی، کارگردان تئاتر و سینما آشنا شد و با هم ازدواج کردند. همسر ایران چندی پس از ازدواجشان فوت کرد و عشق میان آن دو چنان عمیق و رقیق بود که او پس از مرگ زودهنگام همسرش هرگز ازدواج نکرد.

برخی صاحب‌نظران سبک نقاشی‌های ایران درودی را فراواقع‌گرایانه می‌داند و برخی دیگر او را آفریننده‌ی سبک خاص خود او می‌دادند.  ایران درودی خود را تکه‌آی از طبیعت می‌دانست و نقاشی‌هاش انگار نوازش نازک‌آرای طبیعت بود که در نور گم می‌شد و به ابدیت گره می‌خورد. در بیشتر نقاشی‌هایش رد پای گل و نور دیده می‌شود و او خود این ارکان را نمادی از عشق و ایمان به خالق هستی می‌داند. مروارید در آثار او به یادبود خواهرش است که در هنر مرواریددوزی صاحب‌ذوق بود. در آثارش دل‌بستگی به وطن هم نقش پررنگ دارد، او که نامش نیز «ایران» است. از طغیان کویر گرفته تا آب‌های پاک و نیلی خلیج‌فارس در نقاشی‌هایش جاری است. او حتی لوله‌های انتقال نفت را به تصویر کشید، شاملو نام «رگ‌های زمین، رگ‌های ما»‌ را بر این نقاشی نهاد و در مطبوعات سراسر دنیا بازتاب داشت.

او تا پایان عمر هشتادو‌پنج‌ساله‌اش با عطش کشف جهان سرخوش بود و تبلور  رهرو سالک‌مسلک بود که آب کم می‌جست تا تشنگی به دست آورد. در سال 1400 به کرونا مبتلا شد، بهبود یافت و پس چند ماه در یک صبح خزان‌زده‌ی ماه آبان در بیمارستان چشم از این دنیا فروبست اما پیش از آن با نقش هنر در جهان جاودانه شد.